Philip Bontenbal

2021 AWARD Photography

Philip Bontenbal

De molen is in 11 weken gebouwd. In het spoorwiel van de molen is het jaartal 1697 gehakt, de voorganger van deze molen. De stellingkorenmolen de Valk is geheel uit steen opgetrokken. Het spoorwiel van de molen waar het jaartal 1697 is ingehakt is van de voorganger van deze molen. Achter op de kap bevindt zich een windvaan in de vorm van een valk met daaronder de Leidse Sleutels. Op de wallen van Leiden stonden 19 molens. Dit is de laatste molen die is overgebleven. In 1869 werd de molen gekocht door Pieter van Rhijn (1848-1889). Pieter kwam uit een molenaarsgeslacht. De twee aanwezige woningen verbouwde hij tot één grote woning. Deze is nog steeds te bezichtigen. In 1889 overleed Pieter van Rhijn. Zijn weduwe Jacobina Aleyda Schippers (1848-1932) zette het bedrijf voort. EIn het begin met enkele knechts en vanaf 1911 met hun zoon Willem. Behalve zoon Willem waren er nog 4 kinderen; Clasina, Bartha Johanna, Joannes en Elisabeth Mariane. In 1743 werd stellingkorenmolen de Valk geheel uit steen opgetrokken nadat het stadsbestuur hiertoe toestemming voor had gegeven. De molen werd 29 meter hoog en kreeg 7 verdiepingen. Zijn naam heeft de molen te danken aan het feit dat hij gebouwd is op het Valkenburger bolwerk. De molen maakte deel uit van de reeks van 19 molens die ooit op de wallen van Leiden stonden. De Valk is de enige die is overgebleven. Dat molens verdwenen uit de stad is mede te danken aan het feit dat het aan het einde van de 19e eeuw het steeds moeilijker werd molens rendabel te laten draaien. De Leidse bevolking nam af dus ook de vraag naar meel. De Valk had twee voorgangers, namelijk de standerdmolen ' De Valck' uit 1611 en een in 1667 opgetrokken houten stellingmolen, beide waren lager dan de 29 meter hoge nieuwgebouwde molen. In de molen werden twee woningen gebouwd voor de twee eigenaren. Later woonden hier de meester en de knecht. In 1869 werd de molen gekocht door Pieter van Rhijn (1848-1889). Pieter stamde uit een molenaarsgeslacht. Hij verbouwde de twee aanwezige woningen tot één grote woning. Deze is tegenwoordig nog steeds te bezichtigen. In 1889 overleed Pieter van Rhijn. Zijn weduwe Jacobina Aleyda Schippers (1848-1932) zette het bedrijf voort, eerst met enkele knechts en vanaf 1911 met hun zoon Willem. Behalve Willem waren er nog 4 kinderen; Clasina, Bartha Johanna, Joannes en Elisabeth Mariane. Willem van Rhijn was de laatste molenaar en overleed in 1964 op 87-jarige leeftijd. De Valk werd op 2 juni 1966 een gemeentelijk museum. Op de begane grond van de Molen De Valk is de enige stadse molenaarswoonkamer in Nederland. De woonkamer stamt uit het einde van de 19e eeuw en is nagenoeg in originele staat gebleven.

Philip Bontenbal

De molen is in 11 weken gebouwd. In het spoorwiel van de molen is het jaartal 1697 gehakt, de voorganger van deze molen. De stellingkorenmolen de Valk is geheel uit steen opgetrokken. Het spoorwiel van de molen waar het jaartal 1697 is ingehakt is van de voorganger van deze molen. Achter op de kap bevindt zich een windvaan in de vorm van een valk met daaronder de Leidse Sleutels. Op de wallen van Leiden stonden 19 molens. Dit is de laatste molen die is overgebleven. In 1869 werd de molen gekocht door Pieter van Rhijn (1848-1889). Pieter kwam uit een molenaarsgeslacht. De twee aanwezige woningen verbouwde hij tot één grote woning. Deze is nog steeds te bezichtigen. In 1889 overleed Pieter van Rhijn. Zijn weduwe Jacobina Aleyda Schippers (1848-1932) zette het bedrijf voort. EIn het begin met enkele knechts en vanaf 1911 met hun zoon Willem. Behalve zoon Willem waren er nog 4 kinderen; Clasina, Bartha Johanna, Joannes en Elisabeth Mariane. In 1743 werd stellingkorenmolen de Valk geheel uit steen opgetrokken nadat het stadsbestuur hiertoe toestemming voor had gegeven. De molen werd 29 meter hoog en kreeg 7 verdiepingen. Zijn naam heeft de molen te danken aan het feit dat hij gebouwd is op het Valkenburger bolwerk. De molen maakte deel uit van de reeks van 19 molens die ooit op de wallen van Leiden stonden. De Valk is de enige die is overgebleven. Dat molens verdwenen uit de stad is mede te danken aan het feit dat het aan het einde van de 19e eeuw het steeds moeilijker werd molens rendabel te laten draaien. De Leidse bevolking nam af dus ook de vraag naar meel. De Valk had twee voorgangers, namelijk de standerdmolen ' De Valck' uit 1611 en een in 1667 opgetrokken houten stellingmolen, beide waren lager dan de 29 meter hoge nieuwgebouwde molen. In de molen werden twee woningen gebouwd voor de twee eigenaren. Later woonden hier de meester en de knecht. In 1869 werd de molen gekocht door Pieter van Rhijn (1848-1889). Pieter stamde uit een molenaarsgeslacht. Hij verbouwde de twee aanwezige woningen tot één grote woning. Deze is tegenwoordig nog steeds te bezichtigen. In 1889 overleed Pieter van Rhijn. Zijn weduwe Jacobina Aleyda Schippers (1848-1932) zette het bedrijf voort, eerst met enkele knechts en vanaf 1911 met hun zoon Willem. Behalve Willem waren er nog 4 kinderen; Clasina, Bartha Johanna, Joannes en Elisabeth Mariane. Willem van Rhijn was de laatste molenaar en overleed in 1964 op 87-jarige leeftijd. De Valk werd op 2 juni 1966 een gemeentelijk museum. Op de begane grond van de Molen De Valk is de enige stadse molenaarswoonkamer in Nederland. De woonkamer stamt uit het einde van de 19e eeuw en is nagenoeg in originele staat gebleven.

Philip Bontenbal

De molen is in 11 weken gebouwd. In het spoorwiel van de molen is het jaartal 1697 gehakt, de voorganger van deze molen. De stellingkorenmolen de Valk is geheel uit steen opgetrokken. Het spoorwiel van de molen waar het jaartal 1697 is ingehakt is van de voorganger van deze molen. Achter op de kap bevindt zich een windvaan in de vorm van een valk met daaronder de Leidse Sleutels. Op de wallen van Leiden stonden 19 molens. Dit is de laatste molen die is overgebleven. In 1869 werd de molen gekocht door Pieter van Rhijn (1848-1889). Pieter kwam uit een molenaarsgeslacht. De twee aanwezige woningen verbouwde hij tot één grote woning. Deze is nog steeds te bezichtigen. In 1889 overleed Pieter van Rhijn. Zijn weduwe Jacobina Aleyda Schippers (1848-1932) zette het bedrijf voort. EIn het begin met enkele knechts en vanaf 1911 met hun zoon Willem. Behalve zoon Willem waren er nog 4 kinderen; Clasina, Bartha Johanna, Joannes en Elisabeth Mariane. In 1743 werd stellingkorenmolen de Valk geheel uit steen opgetrokken nadat het stadsbestuur hiertoe toestemming voor had gegeven. De molen werd 29 meter hoog en kreeg 7 verdiepingen. Zijn naam heeft de molen te danken aan het feit dat hij gebouwd is op het Valkenburger bolwerk. De molen maakte deel uit van de reeks van 19 molens die ooit op de wallen van Leiden stonden. De Valk is de enige die is overgebleven. Dat molens verdwenen uit de stad is mede te danken aan het feit dat het aan het einde van de 19e eeuw het steeds moeilijker werd molens rendabel te laten draaien. De Leidse bevolking nam af dus ook de vraag naar meel. De Valk had twee voorgangers, namelijk de standerdmolen ' De Valck' uit 1611 en een in 1667 opgetrokken houten stellingmolen, beide waren lager dan de 29 meter hoge nieuwgebouwde molen. In de molen werden twee woningen gebouwd voor de twee eigenaren. Later woonden hier de meester en de knecht. In 1869 werd de molen gekocht door Pieter van Rhijn (1848-1889). Pieter stamde uit een molenaarsgeslacht. Hij verbouwde de twee aanwezige woningen tot één grote woning. Deze is tegenwoordig nog steeds te bezichtigen. In 1889 overleed Pieter van Rhijn. Zijn weduwe Jacobina Aleyda Schippers (1848-1932) zette het bedrijf voort, eerst met enkele knechts en vanaf 1911 met hun zoon Willem. Behalve Willem waren er nog 4 kinderen; Clasina, Bartha Johanna, Joannes en Elisabeth Mariane. Willem van Rhijn was de laatste molenaar en overleed in 1964 op 87-jarige leeftijd. De Valk werd op 2 juni 1966 een gemeentelijk museum. Op de begane grond van de Molen De Valk is de enige stadse molenaarswoonkamer in Nederland. De woonkamer stamt uit het einde van de 19e eeuw en is nagenoeg in originele staat gebleven.

7

7

7